O wystąpieniu na międzynarodowym forum buninoznawców

22 października 2020 roku mija 150. rocznica urodzin Iwana Aleksiejewicza Bunina (1870–1953), rosyjskiego pisarza, laureata literackiej Nagrody Nobla (1933). Po raz pierwszy w Rosji ta rocznica obchodzona jest na szczeblu państwowym, ma bardzo szeroki zasięg i różne formy. Do udziału w międzynarodowym forum „Литература русского зарубежья: прошлое и настоящее. Классик и современник. К 150-летию Ивана Бунина” zostali zaproszeni czołowi badacze twórczości dorobku wybitnego poety, tłumacze spuścizny noblisty, archiwiści, zagraniczni buninolodzy, uznani wykładowcy i nauczyciele rusycyści.

Z ogromną przyjemnością i entuzjazmem przyjęłam propozycję uczestnictwa w tym wydarzeniu od jednego z organizatorów, pani prof. Tatiany Marczenko. Przygotowanie referatu „Проза подобна живописи... Иван Бунин и Пьер Огюст Ренуар – параллели и аналогии” i wystąpienie na forum, gospodarzem którego był Dom Emigracji Rosyjskiej im. Aleksandra Sołżenicyna w Moskwie, przed tak wymagającą publicznością, z jednej strony było dla mnie dużym wyzwaniem, z drugiej zaś – moją powinnością, gdyż obrona pracy doktorskiej poświęconej twórczości emigracyjnej I. Bunina zobowiązuje. Forum odbyło się 12-13 października w trybie on-line na platformie Zoom z uwagi na sytuację epidemiologiczną. Szkoda, bo byłoby fantastyczną przygodą zobaczyć Moskwę po raz trzeci i wrócić tam, gdzie kilka lat temu, realizując grant dla młodych doktorantów, odbyłam kwerendę biblioteczną i oglądałam w archiwum dokumenty, bezcenne rękopisy noblisty, zdjęcia i pamiątki jego najbliższych.

Samo natomiast wygłoszenie referatu i reprezentowanie polskich buninoznawców obok profesor Iwony Anny Ndiaye z Instytutu Literaturoznawstwa Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie było dla mnie ogromnym zaszczytem. Pozytywne komentarze ze strony słuchaczy były największą nagrodą, a zakwalifikowanie tekstu do druku będzie swoistym potwierdzeniem, że wysiłek włożony w pracę nad rozwojem naukowym, dydaktycznym i podniesieniem kwalifikacji daje wiele satysfakcji.

Tekst: Neonila Pawluk